και τη διαχείριση των αλιευτικών αποθεμάτων οι οποίες συνοδεύτηκαν από ασθενικούς πανηγυρισμούς.
Πρέπει εδώ να σταθούμε σε μερικές λεπτομέρειες οι οποίες ουσιαστικά "δείχνουν" την κατεύθυνση των αποφάσεων που λαμβάνονται και θα ληφθούν τα επόμενα χρόνια.
Αρχικά πρέπει να κατανοήσουμε ότι την προσωπική μας θεώρηση για την ποιότητα των ψαριών ιχθυοτροφείου δεν συμμερίζονται καταναλωτές άλλων χωρών αφού τα προϊόντα που προέρχονται από τις ιχθυοκαλλιέργειες θεωρούνται άριστα και δεν είναι τυχαίο το ότι τη στιγμή που μιλάμε η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός σε λαβράκι και τσιπούρα,καλύπτοντας το 48% της παγκόσμιας αγοράς με δυνατότητα παραγωγής 137 χιλιάδων τόνων και τον κλάδο των ιχθυοκαλλιεργειών να είναι ο δεύτερος σε μέγεθος εξαγωγικός κλάδος της χώρας με το 85% της παραγωγής να κατευθύνεται στο εξωτερικό.
Εμείς που γεννηθήκαμε εδώ,με τη θάλασσα ελεύθερη ολόγυρα μας,έχοντας πλέον την εμπειρία της ποιότητας του άγριου ψαριού μέσα και από το ψάρεμα αλλά και από την παλαιότερη διακίνηση του στην ελληνική αγορά δεν πρόκειται τουλάχιστον σε ένα εύρος 3-4 γενεών να εκτιμήσουμε τα ψάρια που προέρχονται από τις ιχθυοκαλλιέργειες (και ορθά θα πράξουμε).
Αν αναλογιστούμε την παραγωγή της Τουρκίας η οποία βρίσκεται σε μεγάλη άνοδο απειλώντας άμεσα την ελληνική πρωτοκαθεδρία,αλλά και των υπολοίπων χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου κυρίως, καταλαβαίνουμε πως ο τομέας της ιχθυοκαλλιέργειας γιγαντώνεται με εντονότατους ρυθμούς με ότι αυτό συνεπάγεται για την παραδοσιακή επαγγελματική αλιεία.
Έρχονται εδώ να προστεθούν τα λεγόμενα των ιθυνόντων,ανάμεσα σε αυτά και της Κυρίας Δαμανάκη σε πρόσφατη εκπομπή στην τηλεόραση (Πρωταγωνιστές),ότι η νέα κατεύθυνση για τις ιχθυοκαλλιέργειες με την αρωγή της τεχνολογίας που ολοένα βελτιώνεται είναι πλέον οι ιχθυοκαλλιέργειες ανοιχτής θαλάσσης.
Ήδη υπάρχουν σε κάποια μέρη του κόσμου τέτοια εγχειρήματα (Ιρλανδία,Παναμάς,Χαβάη),τα οποία βέβαια δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι είναι εξαιρετικά δαπανηρά συνεπώς δύσκολα αυτού του τύπου οι επενδύσεις θα έχουν τη μορφή των μικρών επιχειρήσεων ιχθυοκαλλιέργειας που έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της λεκάνης της Μεσογείου.
Αυτού του είδους η παραγωγική διαδικασία φυσικά θα βρίσκεται στα χέρια πολυεθνικών κολοσσών,λόγω και του αυξημένου κόστους όπως προαναφέραμε και αποτελεί έναν από τους λίγους τομείς της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων που ακόμα δεν έχουν θέσει υπό τον έλεγχο τους.
Με το μέγεθος αυτών των κεφαλαίων θα ακολουθήσει ακριβώς η ίδια εξέλιξη που έχουμε και στη γεωργία.
Δηλαδή η έρευνα για ιχθυοτροφές θα παρουσιάσει νέα εκρηκτικά μείγματα που θα εγγυώνται πάχυνση στο ελάχιστο δυνατό χρονικό διάστημα,η έρευνα για νέα υβρίδια θα παρουσιάσει περίεργα είδη ανθεκτικά στις ασθένειες που προκαλούνται στις ιχθυοκαλλιέργειες όπως οι μεταλλαγμένοι σπόροι που κυκλοφορούν εδώ και πολλά χρόνια για τη γεωργική παραγωγή.
Αρκεί να θυμηθούμε πως μέχρι πρόσφατα ευρέως διαδεδομένη πρακτική ήταν η χρήση αμφιβόλου προελεύσεως κρεατάλευρων για την διατροφή των ψαριών ιχθυοτροφείου,μία πρακτική που πέρασε στο περιθώριο μετά και το ξέσπασμα του σκανδάλου των τρελών αγελάδων.
Ποίος άλλωστε δεν θα μπορούσε να σκεφτεί και την δημιουργία υβριδίων ανθεκτικών σε ύδατα μολυσμένα από εξόρυξη υδρογονανθράκων η από άλλους μολυσματικούς παράγοντες με σκοπό την ανεξέλεγκτη παραγωγή,τη μείωση του κόστους και τη μεγιστοποίηση του κέρδους ανεξαρτήτως συνθηκών με οποιοδήποτε τίμημα για τον τελικό καταναλωτή.
Μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας αλλά είναι δεδομένο πως η πραγματικότητα έχει τη μοναδική δυνατότητα να ξεπερνά ακόμα και την πιο νοσηρή φαντασία.
Άλλωστε όπου η ανάγκη και το κέρδος γίνονται θεοί τα μέσα ποικίλλουν.
Να σημειώσουμε ότι στην Ελληνική αγορά έγιναν πρόσφατα προσπάθειες από συγκεκριμένο Fund να πραγματοποιηθεί μια τριπλή συγχώνευση 3 ηγετικών εταιρειών του χώρου (Δίας,Νηρεύς,Σελόντα) λόγω και της μεγάλης δανειακής έκθεσης τους αλλά μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχει αποδώσει καρπούς,αντίθετα φαίνεται ότι οι εταιρείες προσπαθούν μεταξύ τους να καταλήξουν σε κάποιου είδους συνεννόηση ώστε να δημιουργηθούν δύο πόλοι για τον έλεγχο της εγχώριας αγοράς.
Ως πότε όμως δεδομένης και της γενικότερης οικονομικής κατάστασης που βαίνει επιδεινούμενη μέρα με τη μέρα;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι κοινή πρακτική η "απαλλοτρίωση" μικρών παραγωγικών μονάδων από μεγαλύτερα σχήματα λόγω της αυξημένης δανειακής τους έκθεσης στις τράπεζες μέσω των ,"τεχνητών" ως επί το πλείστον,οικονομικών κρίσεων που κατά ένα μεγάλο μέρος τους έχουν αυτόν ακριβώς το στόχο,άλλωστε η σκιώδης σχέση του τραπεζικού συστήματος με τις πολυεθνικές και η χάραξη κοινής πολιτικής είναι πλέον ένα αναντίρρητο γεγονός.
Εκεί έρχονται να συνδράμουν και οι αποφάσεις περί μείωσης αλιευτικών στόλων με τον ένα η άλλο τρόπο όπως πρόσφατα είδαμε και στη χώρα μας με την παροχή κάποιων κινήτρων για την καταστροφή αλιευτικών σκαφών (πχ χρηματική αποζημίωση).
Οι ανάγκες έχουν γίνει μεγάλες και αυτό αποτελεί πρώτης τάξεως άλλοθι ώστε η βιομηχανοποίηση να επεκταθεί και στη θάλασσα έχοντας ως δούρειο ίππο τις ιχθυοκαλλιέργειες.
Επίσης δεν πρέπει κάποιος να απορεί με τον εξωραϊσμό της πρακτικής των ιχθυοκαλλιεργειών που έχει ξεκινήσει από παλαιότερα και θα ενταθεί στο κοντινό μέλλον.
Θα πρέπει να πεισθεί και ο τελευταίος καταναλωτής περί της ορθότητας και της ασφάλειας της συγκεκριμένης παραγωγικής μεθόδου,αλλά και να εκτιμήσει την επιχειρηματική εξωστρέφεια που προσφέρουν οι ιχθυοκαλλιέργειες στη "λαβωμένη" οικονομία της χώρας.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τρέφουμε αυταπάτες για τον ρόλο των διεθνών μηχανισμών και τα συμφέροντά που εξυπηρετούν.
Πρωταρχικός σκοπός πλέον είναι η θάλασσα να αποδίδει και όχι να προστατευθεί.
Αν κάποιος νομίζει ότι το ένα προϋποθέτει το άλλο (δηλαδή η αποδοτικότητα προϋποθέτει την προστασία) ας το ξανασκεφτεί,ειδικά από την σκοπιά της ποιότητας αλλά και του κατά πόσο είναι θεμιτό και ηθικό τα τροφικά αποθέματα να ελέγχονται μόνο από 5-10 κέντρα σε παγκόσμια κλίμακα.
Χρήσιμο είναι να στεκόμαστε κριτικά και πάντοτε υποψιασμένοι στις επερχόμενες αποφάσεις.
συνεχίζεται...
Πηγή οικονομικών στοιχείων: Capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου