Τέτοιες στιγμές η σκέψη όλων μας ταξιδεύει κάπου.Ανάμεσα σε αρκετά άλλα λοιπόν δεν μπορεί κάποιος να μην σκεφτεί έστω και για λίγο μια σημαντική μερίδα ανθρώπων οι οποίοι έζησαν διαφορετικά.
Είναι αυτοί που με χαμηλά το κεφάλι δούλεψαν τόσα χρόνια τιμώντας τον εαυτό τους και τους γύρω τους.
Αυτοί που δύσκολα αλλά με περίσσιο θάρρος και αξιοπρέπεια έφτιαξαν τις οικογένειες τους,μεγάλωσαν η μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Αυτοί που δεν άπλωσαν το χέρι στο ξένο "γλυκό",που δεν "αξιώθηκαν" να βιώσουν αυτό
το μεγαλοπρεπές χαιλίκι και τη φιοριτούρα του ξέφρενου νεοελληνικού τρόπου ζωής.
Αυτούς που παρεμπιπτόντως το κράτος τελειώνει τώρα τόσο πούστικα κι' άδοξα.
Άραγε πόσοι επιστήμονες-ειδήμονες-αυθεντίες χρειάζονται για να καταλάβει κάποιος
ότι δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα κατά της δημοκρατίας,κατά της ελευθερίας
κατά της δικαιοσύνης και κατά της χώρας ολόκληρης από την εξαθλίωση
της μιας και μοναδικής ζωής ενός τίμιου ανθρώπου;
Προσωπικά τους ευχαριστώ γιατί αποτελούν έναν από τους ελάχιστους λόγους σήμερα για τον οποίο μπορεί κάποιος να υπερηφανεύεται που είναι Έλληνας.
Δεν τους ευχαριστώ από οίκτο,λύπηση ή συγκατάβαση αλλά με τη βεβαιότητα ότι αν περισσότεροι από εμάς βρίσκονταν σε αυτή τη μερίδα ίσως τα πράγματα να μην είχαν φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο.
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά επιτακτική και αυτό που δηλώνει περίτρανα είναι ότι δεν πρέπει να λυπόμαστε αυτούς που τώρα παλεύουν με την ανέχεια λόγω της τιμιότητας τους αλλά εμάς που επειδή δεν τους μοιάσαμε κατορθώσαμε να ευημερήσουμε σε μια κατ' επίφαση πολιτισμένη και συντεταγμένη κοινωνία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου