Το κενό του νικητή

Τελικά μια απο τις αγαπημένες μας συνήθειες είναι να βάζουμε τα χέρια μας και να βγάζουμε τα μάτια μας.


Μόνο έτσι εξηγείται η "λογική" του οτι πρέπει να προστατεύουμε κάτι με συγκεκριμένους νόμους και διατάξεις αλλά ταυτόχρονα
κάποιες φορές να προβαίνουμε και σε βολικές εξαιρέσεις με τα γνωστά "παραθυράκια" που χρόνια τώρα επιτελούν με χειρουργική ακρίβεια το "θεάρεστο" έργο τους.

Αν πάω για ψάρεμα μόνος η με ένα φίλο οφείλω σύμφωνα με το νομοθέτη να συμμορφωθώ με το όριο των 5 κιλών (10 κιλών στην περίπτωση του παραγαδιού) κατ'άτομο το 24ωρο,αν παρόλαυτα πρόκειται να συμμετάσχω σε έναν αγώνα αλιείας τότε αυτός ο κανόνας δεν ισχύει.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το σκεπτικό αναγνωρίζεται στο ερασιτεχνικό ψάρεμα η υποχρέωση τήρησης των κανόνων και των διατάξεων που έχουν ως σκοπό να διαφυλάξουν τα αλιευτικά αποθέματα απο ανάρμοστες συμπεριφορές,με δυο λόγια ο ερασιτέχνης πρέπει να αντιμετωπίζει με σεβασμό και μετριοπάθεια τα πλάσματα των οποίων η σύλληψη αποτελεί αντικείμενο της ενασχόλησης του..

Αν βέβαια κάποιος "διαγωνίζεται" τότε αυτόματα εξαιρείται απο αυτές τις υποχρεώσεις.
Αλήθεια,αυτός είναι ο σκοπός του αθλητισμού;
Μια ελιτίστικη διαχείριση των ζωντανών οργανισμών;

Η σύγχυση που επικρατεί είναι τραγική και δυστυχώς αμαυρώνει και την έννοια του αθλητισμού εκτός του ότι συμπαρασύρει γενιές και γενιές σε μια ολότελα φαύλη νοοτροπία απέναντι στο περιβάλλον γενικότερα.

Εκεί που ο "θεσμός" της αθλητικής αλιείας χασκογελάει πονηρά και με νόημα στο ευεργετικό παραθυράκι πετάει ξαφνικά και την άθλια καραμέλα της φιλανθρωπίας έτσι ώστε να αυτο-ολοκληρωθεί ως τερατούργημα και να βρει πανάξια τη θέση του δίπλα στις υπόλοιπες μικρές μας διαστροφές.

Ας κλείσουμε με αυτή τη σκέψη που σίγουρα κυριαρχεί,οχι τόσο ωμά βέβαια, στο μυαλό κάθε "αθλητή",διαγωνιζόμενου-ψαρά ή όπως αλλιώς θέλει να αποκαλείται.

"Σήμερα πρέπει να βασανίσω-σκοτώσω-πιάσω όσα περισσότερα πλάσματα μπορώ για να βγω πρώτος."

Πραγματικά,χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση ένα τέτοιο σκεπτικό;