Το αυτονόητο θα ήταν ένας πατέρας που
θα έφερνε τα παιδιά του κοντά στη θάλασσα και θα τα μάθαινε το σεβασμό και την εγκράτεια.
Θα τα μάθαινε να πιάνουν 1-2 ψάρια για το τραπέζι τους και να γυρίζουν σπίτι γαληνεμένα και πιο σοφά από αυτή τη μικρή περιπέτεια.
Θα τα μάθαινε να ευγνωμονούν τη θάλασσα το ίδιο για κάθε δώρο που θα τους έκανε,μικρό ή μεγάλο,συνηθισμένο ή ακριβοθώρητο.
Τουλάχιστον θα προσπαθούσε.
Αντ'αυτού φαίνεται πως είναι περισσότερο θεμιτό να μαθαίνουμε στα παιδιά μας τον ανταγωνισμό,ίσως επειδή ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι πρέπει να τα προετοιμάσουμε για τη ζούγκλα στην οποία τα παραδίδουμε.
Όχι κάποιο χρήσιμο ανταγωνισμό αλλά τον στείρο,αυτόν που αποσκοπεί σε μια ανούσια προσωπική προβολή και επιβεβαίωση,αυτόν που στο διάβα του δεν λογαριάζει και πολλά.
Αυτόν που δεν έχει φραγμούς και είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε και με οποιοδήποτε τρόπο προκειμένου να πετύχει τον αντικειμενικό του σκοπό.
Οι πατεράδες δύσκολα αλλάζουν και αυτό το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά.
Είναι όμως στο χέρι τους να αποφασίσουν αν θα δώσουν ως σύντροφό στη ζωή των παιδιών τους την ευλογία που γεννά ο σεβασμός ή την τιμωρία που συνοδεύει τη ματαιοδοξία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου