Δεν μπόρεσα ποτέ μέχρι σήμερα να προσδιορίσω τι είναι αυτό ακριβώς που με κάνει να αναζητώ το ψάρεμα,όπως επίσης τι είναι αυτό που ποτέ δεν με άφησε να το παρατήσω.
Θα ήταν ψέμα να μην πω πως κάθε φορά που πιάνω ενα ψάρι το οποίο πρόκειται να κρατήσω,να σκοτώσω δηλαδή,δεν νιώθω ενα περίεργο συναίσθημα,μια χαρμολύπη.
Είναι αυτό το σφίξιμο στο στήθος που συντροφεύει τον ενθουσιασμό και την αδρεναλίνη όταν κοιτάζω στα μάτια το πλάσμα του οποίου τη ζωή πρόκειται να αφαιρέσω.
Αγαπώ τις γάτες και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα είχα μια δίπλα μου.Αν με ρωτήσει κάποιος πως θα αντιδρούσα στην ιδέα του ψαρέματος γάτας είναι βέβαιο οτι θα πάθαινα ενα μικρό εγκεφαλικό.
Πόλλοι ψαρεύουν γάτες,με διάφορους ευρηματικούς τρόπους.
Αρκετοί εξ'αυτών σε διάφορα μέρη του κόσμου τις θεωρούν ένα πολύ καλό μεζέ.
Εγώ πάλι όχι.
Υπάρχουν πράγματα που με κάνουν να νιώθω περήφανος γι'αυτό που είμαι,όμως το ψάρεμα δεν είναι ενα απο αυτά,ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει.
Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνω τόσο δυνατός ώστε να μην το χρειάζομαι πια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου