Παραστατικά

Η αθλητική αλιεία στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υπόθεση παραστατικών.

Οποιοσδήποτε έχει τα κατάλληλα παραστατικά μπορεί άνετα να διοργανώσει αγώνες ψαρέματος,πανελλήνια πρωταθλήματα ίσως και παγκόσμια..

Όταν λοιπόν το χρηματικό αντίτιμο που ζητείται από τον διοργανωτή αφορά μόνο
την κάλυψη των οικονομικών αναγκών της οργάνωσης του αγώνα και δεν προβλέπεται
κέρδος ενώ τα παραστατικά είναι σύνομα και αποδεικνύουν τα παραπάνω όλοι έχουν τη δυνατότητα να διοργανώσουν αγώνες.

Βέβαια ένα μικρό κενό υπάρχει στο θέμα των χορηγών και των διαφημίσεων τους που
συναντάμε σχεδόν σε όλους τους αγώνες ψαρέματος.

Σύμφωνα με το ΠΔ 373/1985 :

" Γενικές Διατάξεις

Αρθρ. 1.- 1. Ερασιτεχνική - αθλητική αλιεία είναι η αλιεία, που σκοπό
έχει την ψυχαγωγία ή την άθληση και όχι τον βιοπορισμό ή την απόκτηση
εισοδήματος.   "

Εδώ κάποια στιγμή πρέπει ο νομοθέτης να αποφασίσει αν η διαφήμιση η οποία σαν πρακτική αποδεδειγμένα οδηγεί σε κέρδος και βιοπορισμό (όχι πάντα) συνάδει με το το συγκεκριμένο άρθρο του ΠΔ.

Μέχρι στιγμής στους πάσης φύσεως αγώνες έχει επικρατήσει να θεωρείται εύλογη και νόμιμη η συγκεκριμένη πρακτική.

Όπως και να έχει κανένας νόμος δεν καθιστά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΗ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΩΝ κάποιον συγκεκριμένο φορέα και αυτό δεν πρέπει να παραβλέπεται..

Αυτή η παρατήρηση είναι χρήσιμη γιατί είμαστε μάρτυρες συχνά το τελευταίο διάστημα αγώνων και διοργανώσεων που ενώ δεν βρίθουν συμμετοχής και αποδοχής έχει επικρατήσει να θεωρούνται "επίσημες" διοργανώσεις..

Κάτι τέτοιο δεν υφίσταται..

Επίσης μεγάλη προσοχή χρειάζεται και η αντίφαση η οποία προκύπτει από το εν λόγω ΠΔ αφού εξαιρεί τους αγώνες αλιείας από την παράγραφο 7 του άρθρου 1 η οποία καθιστά σαφές ότι:

"7. Απαγορεύεται η πώληση και γενικά η εμπορία αλιευτικών προϊόντων,
που προέρχονται από ερασιτεχνική αλιεία."

Πως ακριβώς συνδυάζεται αυτή η εξαίρεση με την αρχική παράγραφο του άρθρου
που καθορίζει ρητά τον ορισμό της Ερασιτεχνικής-αθλητικής αλιείας?

Η προχειρότητα με την οποία προσπαθούν να διαχειριστούν κάποιοι εδώ και δεκαετίες τον σημαντικότερο φυσικό πόρο της χώρας μας είναι απαράδεκτη.

Όμως παρά τα εμφανή κενά είτε στη νομοθεσία είτε στις καθημερινές πρακτικές που
υιοθετούνται από πολλούς και διάφορους οι αυτοαποκαλούμενοι "επίσημοι" φορείς
το μόνο πράγμα που έχουν ως πρωταρχικό μέλημα στην ατζέντα τους
είναι η αγωνολαγνεία.

Ακολουθώντας τυφλά τις έξωθεν επιταγές για το ερασιτεχνικό ψάρεμα δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά ούτε στον ελάχιστο βαθμό ακόμα και με τον κίνδυνο σε λίγα χρόνια να μην υπάρχει καν το φυσικό υπόβαθρο στο οποίο θα μπορούν και οι ίδιοι να πραγματοποιούν τους αγώνες τους..

Τέτοια προχειρότητα και ωχαδερφισμός σε έναν τόπο που έχει τόσα προβλήματα ανοιχτά μόνο απαισιοδοξία μπορούν να προκαλέσουν στον απλό ερασιτέχνη για το μέλλον της θάλασσας και του ψαρέματος..

Θα περίμενα και θα στήριζα θεσμούς και φορείς που ενώ βλέπουν πως οι νικητές,στους αγώνες ψαρέματος που οι ίδιοι διοργανώνουν,αναδεικνύονται μόνο και μόνο με τη σύλληψη ενός σπάρου και μιας τσέρουλας  θα είχαν την ευθιξία,τη σοβαρότητα και την ευαισθησία να καταλάβουν πως κάτι δεν πάει καλά και όχι να ενδιαφέρονται τόσο ρηχά και εξόφθαλμα μόνο με το σήμερα..