Η ταμπέλα του ψαρά

Αλήθεια πόσο σωστός απο ηθικής πλευράς μπορεί να είναι ενας αγώνας αλιείας; Σε αντίθεση με το αγώνισμα βολών θαλασσιών βαρών το οποίο 

πραγματικά δεν έχει σχεδόν τίποτα να ζήλέψει απο άλλα αγωνίσματα και προάγει μια συγκεκριμένη δεξιότητα χωρίς να ανακατεύει έμβια όντα
στην πραγματοποίηση του οι αγώνες
αλιείας παρουσιάζουν ενα σημαντικό κενό ηθικής.

.

Οι οικονομικοί δεσμοί τους οποίους κάποιοι,πολλοί είτε λίγοι προσπαθουν να θρέψουν μέσα απο τέτοιες διαδικασίες δεν αποτελεί κατα την ταπεινή μου άποψη κάτι το πρωτόγνωρο και δεν έχει να κάνει με το ψάρεμα αμιγώς αλλα με την τάση εμπορευματοποιήσης κάθε τι μαζικού που εχει
εμφανιστεί τις τελευταίες δεκαετίες σε ολες τις κοινωνίες με απώτερο
σκοπό το κέρδος.

Αφήνοντας λοιπόν εκτός το οικονομικό για λίγο προσπαθώ να καταλάβω
τι είναι αυτό που μας παρακινεί να δημιουργούμε θεσμούς με αμφιλεγόμενη
ηθική.
Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό στην συντροφικότητα και την
συναδελφικότητα αρκεί να αποσκοπεί βέβαια κάποιος σε αυτές.

Απο την άλλη ενας αγώνας που σαν αντικείμενο του έχει τη σύλληψη
ζωντανών οργανισμών και τη θανάτωσή τους με απώτερο σκοπό τον
ανταγωνισμό και τα έπαθλα είναι σίγουρα μια πρακτική που εκμαυλίζει
το χαρακτήρα μας και επιτρέπει τη χαλάρωση της ηθικής μας αφου
μετατρέποντας σε θεσμούς κάποια κατώτερα συναισθήματα χαμηλώνουμε
ηθελημένα τον πήχη δημιουργώντας με την πάροδο του χρόνου κάποια
άσχημα και βολικά "δεδικασμένα" προκειμένου να δώσουμε ολο και
περισσότερο χώρο να αναπνεύσει ο κακός μας εαυτος..

Σίγουρα πολλοί απο εμάς που ψαρεύουν δεν δέχονται την ίδια κριτική
που δέχεται μια άλλη ομάδα η οποία έχει διαλέξει σαν χόμπι κάτι
ταυτόσημο με το δικό μας και φυσικά αναφέρομαι στο κυνήγι.
Στην Ελλάδα που η ζωη είναι συνυφασμένη με την θάλασσα οι 
περισσότεροι θεωρούν το ψάρεμα μια πολυ φυσιολογική δραστηριότητα
έτσι είναι πολύ φειδωλοί με την κριτική που κάνουν σε αυτούς που
το εξασκούν - ενω ταυτόχρονα εξορκίζουν το κυνήγι ως μια
βάρβαρη και ανεπίτρεπτη ασχολία..

Ας φανταστούμε λοιπόν 200 κυνηγούς να κατεβαίνουν με τα τουφέκια τους
και να διοργανώνουν αγώνα κυνηγίου και μετα σε ενα ειδικά διαμορφωμένο
χώρο σαν κρεματόριο αποτιμούσαν ποιοτικά και ποσοτικά τα άψυχα
κουφάρια αποδίδωντας τιμές και έπαθλα στους ποίο ικανούς εκτελεστές..
Θα μας άρεσε μια τέτοια εικόνα;
Άραγε τι αντίκτυπο θα είχε στην κοινωνία; 
Νομίζω πολύ άσχημο και δικαιολογημένα.

Εμείς λοιπον οι ψαράδες γιατι θέλουμε να εκμεταλευτούμε οτι ο περίγυρος
μας ρίχνει κάθε φορά στα "μαλακά" και να υιοθετήσουμε τέτοιες
λανθασμένες πρακτικές;
Είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να καταναλώνουμε κρέας
και σίγουρα δεν μπορούμε να είμαστε υποκριτές μασουλωντας μαργαρίτες
και παπαρουνόπιτες αλλά το αναγκαίο κακό διαφέρει απο την ασέβεια.

Παρότι οι ζωές μας είναι εξόχως ανθρωποκεντρικές όσο και να αποφεύγουμε
η να εκνευριζόμαστε σαν ανώτερα όντα στην ιδέα οτι ο χώρος που αναλογεί
σε μας αναλογεί και στα υπόλοιπα πλάσματα δεν παύει να είναι μια μεγάλη
αλήθεια σφυρηλατημένη απαρχής κόσμου...