Θέμα αρχής

Χαζεύοντας τις φωτογραφίες απο εναν αγώνα
αλιείας που έγινε πρόσφατα το μάτι μου
κόλλησε σε 2-3 φωτογραφίες στις οποίες
παιδάκια άδειαζαν κουβάδες με μικρά ψαράκια πίσω στη θάλασσα αφού
ο συγκεκριμένος αγώνας απαιτούσε
απελευθέρωση όλων των αλιευμάτων

μετά το πέρας του.

Η όλη πρακτική αυτής της “απελευθέρωσης” μου έφερε στο μυαλό εικόνες απο το ξεκαθάρισμα που κάνουν οι τράτες
και τα συναφή εργαλεία λίγο πριν μπούν μέσα  στο λιμάνι η έξω απο αυτό..

Άραγε και αυτοί που πετάνε τα μη εμπορεύσιμα ψάρια-υπολείμματα ξανα
μέσα θεωρούν οτι κάνουν απελευθέρωση;

Ειδικά δε όταν έχεις να κάνεις με ενα εξαιρετικά ευαίσθητο οργανισμό όπως
είναι ενα μικρό ψάρι το οποίο αφού μαζί με κάποια άλλα στοιβάζεται σε έναν
κουβά για ώρες κάποια στιγμή σκάει και γυρνά ανάποδα.

Αφού λοιπόν είναι ήδη πολύ αργά ξαφνικά έρχεται η ώρα της “απελευθέρωσης”..

Το χειρότερο σε όλη αυτή τη παράλογη εικόνα είναι το μήνυμα που δίνει
στα νέα παιδιά και αυτό την καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνη απ'οσο ήδη είναι.

Το μήνυμα που περνάει περιέχει μια απαξίωση για τους ζωντανούς οργανισμούς
αφού μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε όπως θέλουμε προκειμένου

να πετύχουμε  τον αντικειμενικό μας σκοπό και μετά να τους πετάξουμε
χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αυτή η ασέβεια που καλλιεργείται εξ απαλών ονύχων είναι ακόμα
χειρότερη όταν σκοπός μας είναι να διακριθούμε σε έναν αγωνιστικό στίβο

και να διεκδικήσουμε δάφνες βασανίζοντας άλλα πλάσματα.

Πρόκειται για ένα κίνητρο εξαιρετικά χαμηλό και ανήθικο.

Το ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι γιατί προσπαθούμε να παρασύρουμε
και τις νέες γενιές σε τέτοιου είδους ατοπήματα..